Enfrontando ó Dragón nevado.

As vellas lendas chinesas imaxinaban que o desxeo da primaveira era provocado por un dragón que habitaba nas montañas... O mais poderoso dragón que derretía o xeo co seu alento. No Bierzo hay un dragón escondido nas montañas que dende vai 5 anos recibe o asalto de unha tropa cada vez mais abondosa de damas e cabaleiros que se enforntan a tódolos elementos habidos e por haber para chegar ó seu calor.



E nesta ocasión coubome a honra de estar entre el@s.

Moi bó ambiente na saída; xente de todas partes malia que se botou de menos algunha visita anunciada nunha mañan xélida malía ós tímidos raios de sol que se atreveron a mostrarse de cando en vez. Aparco tras ver un accidente na estrada e sentir eu mesmo patinar o meu coche por mor do xeo na entrada a Villafranca; nada mais baixar chega o amigo Capelo e xuntos imos a polos dorsais ata o pabellón o que xa fixo de pre-quencemmento. Moita xente coñecida de Ponferrada e O Barco e grande nivel atlético en xeral.

Quecemento suave e moitas dúbidas sobre que indumentaria levar... aproveito que subo ó pavillón a levar a bolsa de roupa e xa capto que mentras sexa costa arriba o frio non ia ser problema polo que me decido polo 'uniforme' normal reforzado pola camiseta do morredero e os manguitos.

A saída ía ser neutralizada para evitar incidentes no xeo da ponte... mais non houbo tranquilidade porque algún tiña "cara de xamón" e cáseque nos plantamos no tunel da N-VI sen tempo para cortar o tráfico.Ó pé da subida vou ben situado e con bó ritmo. Escomencei a miña loita tentando conservar pois coidaba que o mais duro estaba entre o km 2 e o 3.



De tódolos coñecidos que me foron pasando ou ós que pasei quedeime con FIUR(nas fotos xusto detrás miña) porque levaba un ritmo ó que me puiden acoplar malía non poder dar nin chio por ir xusto e cos cuadriceps requentandose por momentos; coidei estar algo mareado pois coidei ouvir gaitas...





Ata o km 3,7 só tiña que tentar mante-lo ritmo e respirar, cando semellaba que a parte mais dura estaba rematada chegamos ó xeo e trocaron algo as cousas; supoño que ós demais lles pasou o mesmo, mais a min a perda de tracción ó remate da zancada descolocoume e perdín ritmo e postos...



Alí voltei a escoitar o son das gaitas e identifiquei por fin á unha banda de mozos e mozas tocando para os corredores; un detallazo ó que respostei cun: "hei carballeira¡¡¡" que me saiu do corazón;



a partires do km 4 a estrada ou era neve ou xeo ou un charco frio, tiven que subir os manguitos (os baixara no km 2) porque o chan despedía frio e pasei a concentrarme en pisar mais 'en vertical' e con mais frecuencia. Así as cousas vin a furgoneta das bolsas que non puido pasar do km 5,3...

Pouco mais adiante estaba o cartel de entrada a Dragonte e alí levei a primeira sorpresa; a carreira non remataba nese punto, e non só iso, a estrada desaparecía entre neve (1 palmo) e xeo e a costa se voltou a incrementar. Ó pasar o km 6 xa me parecía que a friaxe do aire non me deixaba respirar concentreime en manter un ritmo e non caer e apareceu a monstruosa costa final... Dixéronme que xa remataba e saquei o que puiden, apretei os dentes e os pés contra o xeo nuns 70 mts con moi forte desnivel.

Rematei nuns 33' os 6,5 km. coa respiración cortada mais sen moita dor nas pernas porque o troco de pisada librou ós cuadriceps de levar todo o esforzo. Un vaso de consomé e trotando-patinando ata a furgoneta a poñer algo de abrigo.

De Dragonte 2008

Malía o esforzo e a dificultade tod@s cos que falei estabamos contentos de ter rematado semellante reto. Disfrutei das conversas na baixada mais o momento inesquecible foi cando a referida banda de gaiteiros lle botou unha peza ó paso de Don Julián Bernal un home que subiu non unha montaña senon 89.



Coido que é unha mágoa non ter participado antes nesta proba ben organizada e animada, cos ingredientes para ser unha festa popular do deporte.



Edición 1/12: Xa hai clasificacións; posto 28, tempo 33'19". E unha sección de crónicas de prensa, mágoa de fotos pois as que aparecen nas edicions impresas son épicas...