E foi esta fin de semana cando se produciu a ansiada estrea deportiva do ano 2007.
Acudín a Padrón empuxado polas moitas gañas que tiña de participar e lembrando que xa o ano pasado quedara sen ir por mor da gripe así que desta volta as gañas empuxaron mais ca o vento e nos achegamos ata a desembocadura do Sar co corazón encollido polo tremendo espectáculo do fermoso monte convertido en pedregal.
Moita animación na zona de saida maila o vendaval, a organización traballou arreo e realizou as probas cunha puntualidade case inusual neste nivel. Grande grupo de Correr en Galicia que "mostrou os galons" como movemento e grupo de apoio ó deporte popular; o 'xefe' estivo a facer fotos así que xa se colgaran por alí.
Eu, a verdade é que cumprin abondo co que desexaba porque o meu non era, en realidade, a proba en sí; senon o dia seguinte e como non tiven molestia nengunha nese "dia dempois" pois me atopo moi satisfeito e ilusionado coa idea de que podo escomenzar a rodar en serio para acadar fondo e participar nas probas que se vaia podendo (non poño nomes para non as 'enmeigar'). Puiden correr, e rematar; podería alegar que me despistei na saida porque fun saudar a un compañeiro do clube de Atletismo 'As Mariñas' de Betanzos que coñecín na Maraton de Donostia e que me estivo a contar como foi que rematou a proba nunha padiola en estado de semishock por mor dunha retención de liquidos no estomago coa conseguinte deshidratación resultado do esforzo... e bueno, eu quedei conmocionado polo tema porque debín pasar polo seu lado cando o atendian e nin me din de conta... Saiuse, se cadra de puido facer de outro xeito pois a zona inmediata á saida era moi complicada; cunha estatua no centro e escalons, paso estreito por unha vella ponte e viraxe brusca con outro escalón. Ó principio custoume coller ritmo e debínme atravesar varias veces a outros participantes polo que pido desculpas. No Qm. 1,5 xa escomencei a senti-los efectos do "ventilador" que tan amablemente se deixaron aceso en Pontecesures polo que fun percurando a un compañeiro de espalda ancha e zancada potente para avanzar. Gracias ó deseño do percorrido puidemos ver de perto as evolucions dos que ian en cabeza nunha loita moi apretada. Xa cara a zona de viraxe pasamos a correr por un carril bici destes novos de cemento liso con pintura que esbaraba lixeiramente e logo había que baixar un dificil terraplen para pasar polo control e volta cara a vila; alí despregamo-la "spinaker" e nos deixamos levar polo vento.
Xa no Qm 4 semellaba que atopara o ritmo e o grupo para face-la proba. Paso por meta (20'30" coido) e, xusto no avituallamento sinto un pinchazo na pranta do pé, como o paseo ten terra e pedras coido que é unha pedra e tento movela golpeando forte o chan; nada, o pinchazo faise mais forte e non podo pisar ben; asi que, no paso pola ponte paro, saco a zapatilla e doulle uns golpes. Non vexo caer nada, paso a man polo pé e tampouco sinto nada así que volto a poñe-la 'zapa' mais o pinchazo segue. Paro outra vez, saco a zapatilla e míroa por dentro; nada, paso a mán polo pé e nada... Desconcertome, entón paso a man polo interior da zapatilla e sinto; unha agulla¡¡¡. Miro a suela por fora e atopo:
Claro, saqueina como puiden e berrei: "La P**a bandeira española". Seica a alguén non lle pareceu ben; pois que lle vou facer, si fose outra coido que tamén o diría pois non son eu moi amante dos farrapos que simbolizan. Lanceime con rabia cara adiante ata que o "ventilador" me voltou á realidade, cada un ten o seu sitio e o meu nesta proba estaba xa decidido así que escomencei a centrarme na pisada, na zancada e na sensación de correr e escomencei a disfrutar. Segundo paso polo control de viraxe; saco a "vela" e tento pegarme a un grupeto que ameazaba con pasarme ó sprint. Aturo como podo o ritmo e vou remontando algunha posición. Chegamos 41'36" posto 200 boa sensación. e mellores conversas e compañas a tod@s moita sorte nos proximos compromisos e a ver si nos vemos.Duatlon de Lalín
Por si non o sabiades eu crieime en Venezuela nas "tripas" dun periodico; 'El Universal' e, de sempre sentín afección por narrar as cousas que via.Desta volta tiven moita sorte por poder narrar para os sufridos asistentes a proba que oficialmente se denomina "duatlon de Lalín" mais que foi, de feito, un 'triatlon compacto' no que a natación se mezclou coas outras dúas probas. Participación de luxo nesta proba tanto en cantidade como en calidade, organización que loitou denodadamente para que a experiencia prenda e, co apoio das autoridades i empresas locais, poder repetir i estabilizar esta proba no calendario galego; logo xa se verá que mais se pode facer.
Desta volta contouse coa presencia sempre atrainte do Campion do mundo de triatlon, grande deportista e mellor persoa Fco. Xabier Gomez Noya.
Tiveron os deportistas i en xeral todos os que alí estabamos que soportar unha meteoroloxía dantesca que á postre lle disputou o protagonismo a este home pois ó vento da primeira hora da mañan se engadiron, xusto no intre da saida, unha forte chuvia e unha baixada da temperatura que, se fixeron dificil a contemplación da proba, mais dificil llo puxeron ós participantes. O circuito da carreira a pé podería ter sido mais lustroso si o tempo permitise a presencia de público polas rúas da vila mais houbo que se conformar con contemplar o esforzo dos atletas contra un terreo rompepernas e cheo de barro; xa no remate Xabier G.N. chegou en cabeza xunto con Jesus Gomar ó que deixou 'clavado' na saida da proba ciclista sen darlle a posibilidade de coller roda. No paso da 1ª volta pola rotonda do novo concello Gomez Noya levaba xa perto de 4' sobre o segundo clasificado que encabezaba un grupo dunhas 10-12 unidades no que se atopaban os amigos XabiNer i Emilio Montilla; a esa altura a proba femenina xa era cousa de Saleta Castro e Alba Cuba. E alí mesmo puidemos apreciar a dificultade extra que significaba a meteoroloxía para o tramo ciclista por foron varios os deportistas que se deslizaron pola auga acumulada sobre o asfalto.
Na saida do segundo tramo a pé Xabier Gomez Noya seguia cunha vantaxe considerable sobre o segundo clasificado que á sua vez se despegara do grupo cabeceiro que chegou tan apresuradamente que a piques estivo de haber algun accidente.
A victoria do favorito non lle resta, para nada, o seu mérito deportivo e humano i engade mérito a tódolos demais participantes ata o derradeiro pois so "persoas de ferro" enfrontan probas deste calibre e nestas circunstáncias.
No hay comentarios:
Publicar un comentario