O pasado domingo fun face-lo roteiro de costas con toda a "impedimenta" propia dun adestramento longo: Auga, mobil, Pulsometro e ansiedade...
Tras face-la terrorifica subida de Molinaseca cara a Lombillo, baixar á estrada e voltar a subir por Salas xa tiña eu a mente nas series da semana cando, voltando a baixar de Lombillo, me escomenzou unha dor tremenda no xoenllo esquerdo; algo así como si me serraran a perna ou ma estivese a morder un animal... Baixei o ritmo ata case ir andando dobrei e redobrei o xoenllo mais 'aquelo' seguia alí doendo con forza cando apoiaba para frear. Xa no terreo chan seguín trotando coa dor algo menos intensa que non me permitía alongar a zancada e correndo ó "estilo Rosa" cheguei á casa desesperado.
Na casa non me molestou mais e pola tarde saimos a pasear sen que tivese eu a menor molestia. O Luns collín a bici decidido a "romper ou rachar" mais o certo é que non me deu nengunha molestia e vin que agora escomenzo a estar algo en forma nas dúas rodas. O Martes fun ó traballo correndo; sain con medo, pero cheguei sen atrancos a un ritmo normal e subin as escaleiras forte para darlle ocasión de mostra-la faciana ó problema mais nada de nada. Onte sain novamente na bici e fixen a mellor media do ano e case sen cansarme...
Agora só teño o disgusto destes 2 ou 4 días sen adestrar... Misterios dos meniscos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario