Ter este veneno no corpo, esa necesidade ten moitas expresions.
Eu, o sábdo pola tarde coidara atopar unha cando, paseando por Cangas de Onís "asaltei" a unha atleta para lle preguntar por un sitio para correr...
I é que resulta duro renunciar a adestrar cando se vai 'para arriba' e tamén é duro facer renunciar ó resto da familia dunha viaxe por facer un o que lle prace. Así que deixei a VIG-BAY para mellor ocasión e fomos face-lo roteiro do Cares e outras cousiñas.
Durante a ruta non tiven moitos pensamentos atléticos ainda que recoñezo que sí cavilei no dificil que sería correr por esa sinuosa pista con ese barranco ó lado.
Bueno, o caso é que o domingo a mediodía estaba eu todo cheo tomando unha cañita cun chourizo á sidra no chigre que hai a carón do lago la encina, no parque natural dos picos de europa; todo cheo porque pola mañan, para cura-la envexa dos que correron a VIG-BAY, eu fixera 1h10' pola pista forestal que vai de Cangas de Onís ó parador (2 Qm longos; 4 voltas)... todo cheo coa miña caña cando vexo chegar aló ó lonxe a un tipo correndo por eses prados. Viña de facer unha travesía polos cumios da zona con neve ata os nocellos ou ainda mais i esas fermosas vistas.
Quedei abraiado e só tiña pensamentos para a hora longa que me fixeran estar en Covadonga "ollando pedras".Por iso o título da entrada. Un pode tentar compaxinar o pracer ou o traballo dun co disfrute da familia e facer 'rodaxes' ou outros traballos nos sitios mais insospeitados, pero sempre quedarán rincons coma estes onde o simple feito de estar xa é un placer; ¿que non será correr por alí?.
Haberá que probar na travesía dos Aquilianos.
Por certo, noraboa ós compañeiros de CenG e a todolos que puideron participar na VIG-BAY e moitos desexos de pronta recuperación @s mancados.
No hay comentarios:
Publicar un comentario