O sitio tamén conta...

Ó fio dun tema do foro de CenG veume ó maxin a idea de cando un é CORREDOR.

Ter este veneno no corpo, esa necesidade ten moitas expresions.

Eu, o sábdo pola tarde coidara atopar unha cando, paseando por Cangas de Onís "asaltei" a unha atleta para lle preguntar por un sitio para correr...
I é que resulta duro renunciar a adestrar cando se vai 'para arriba' e tamén é duro facer renunciar ó resto da familia dunha viaxe por facer un o que lle prace. Así que deixei a VIG-BAY para mellor ocasión e fomos face-lo roteiro do Cares e outras cousiñas.
Durante a ruta non tiven moitos pensamentos atléticos ainda que recoñezo que sí cavilei no dificil que sería correr por esa sinuosa pista con ese barranco ó lado.

Bueno, o caso é que o domingo a mediodía estaba eu todo cheo tomando unha cañita cun chourizo á sidra no chigre que hai a carón do lago la encina, no parque natural dos picos de europa; todo cheo porque pola mañan, para cura-la envexa dos que correron a VIG-BAY, eu fixera 1h10' pola pista forestal que vai de Cangas de Onís ó parador (2 Qm longos; 4 voltas)... todo cheo coa miña caña cando vexo chegar aló ó lonxe a un tipo correndo por eses prados. Viña de facer unha travesía polos cumios da zona con neve ata os nocellos ou ainda mais i esas fermosas vistas. Quedei abraiado e só tiña pensamentos para a hora longa que me fixeran estar en Covadonga "ollando pedras".

Por iso o título da entrada. Un pode tentar compaxinar o pracer ou o traballo dun co disfrute da familia e facer 'rodaxes' ou outros traballos nos sitios mais insospeitados, pero sempre quedarán rincons coma estes onde o simple feito de estar xa é un placer; ¿que non será correr por alí?.

Haberá que probar na travesía dos Aquilianos.

Por certo, noraboa ós compañeiros de CenG e a todolos que puideron participar na VIG-BAY e moitos desexos de pronta recuperación @s mancados.

A media das cerdeiras en flor

Onte acudimos a Cacabelos a facer un adestramento longo nunhas condicions óptimas.

Ceo mais ben despexado, con algo de brisa e unha temperatura duns 15 graos, cerdeiras en flor, cheiro a mel de avelá e a herba recén segada e neve nos cumios de os Ancares e os Montes de león.

Catro e dous mais de Correr en Galicia nos achegamos ata alí para adestrar e pasar unha boa tarde.

Arrincamos; eu, impulsado pola visión onirica da paisaxe e por un terreo chan fun bastánte mais rápido do que estou capacitado e non tiven atrancos ata o qm. 5 ou 6, alí decidín que era boa idea o que dixera un compañeiro de facer un 'test de sufrimento' e tentei aturar a ese ritmo todo o que puidera.
No primeiro paso pola festa de cacabelos tiven que "soltar"; 10 Qm. a 4' non era malo para min... e collín o pasiño de kan ata ben perto do qm. 15(1h01'50"). No segundo paso polos tobogans do río Cúa me vou sentindo outra volta con forzas e volto a 'cargar', xa dende o 17 e ata meta me vou sentido cada vez mellor e con mais gañas así que chego á meta con bó estilo...



O mais importante: Outra no saco como dí un amigo Vizcaino e que non teño a molestia esa de marras. Foi unha boa experiencia e pasei unha fermosa tarde de primaveira facendo o que mais me gustaba.

O Pino e mais

Ainda que xa vai unha semana e a polémica xa foi dabondo no foro eu quero facer un comentario xeral ó respecto da confluencia de reivindicación e deporte.

Supoño que haberá outros referentes mais significativos e menos drásticos mais a mín cando acontecen estas cousas sempre me ven a sensación de tristura que tiña de raparigo cando os xogos olímpicos eran boicoteados por uns paises porque se organizaban en outros que logo devolvian o boicot... Sentía moita pena e vergoña de que algo que para mín era (i é) un festexo dun ideal de competición limpa se vise así empañado por asuntos políticos i excusas de mal pagador. A mercantilización dos XXOO dende "Os Ánxeles 84" e con eles de tódalas grandes manifestacions deportivas restoulles esa aura de inviolabilidade e chegou a contaminar, incluso, a credibilidade dos resultados neles acadados.

A interferencia foi 'baixando pola escala' e foi chegando a outra clase de eventos deportivos; lembro con grande dor os cortes de tráfico nas voltas ciclistas, sonoras pitas a corredores de maratón e un longo etcetera de concomitancias externas ós eventos deportivos.

Ó mesmo tempo, de xeito paralelo se veñen organizando eventos deportivos que son unha reivindicación en sí mesmos como pode se-lo exemplo dos xogos paralímpicos. Nestas probas a reivindicación é unha excusa para a celebración dun evento ou o evento faise para facer mais 'audible' unha reivindicación.

Agora, chegamos a puntos que rozan o surealismo e tamén a orixinalidade. Surealista porque protestar nun evento que ten menos espectadores que participantes non ten nada de práctico no nivel de repercusión que se pretende conquerir para unha causa por xusta que sexa... Orixinal porque organizar unha carreira de cross ó traveso dun espazo natural que se desexa protexer pode ser tomado como agresión (como os quads) ou como promoción.

Eu sumeime á reivindicación
porque me semellou xusta, non me sentín mais molesto coa "trona" do altofalante que coa megafonia de outras carreiras que veña a dicir 'bebe tal ou come cal'; non quedei á entrega de trofeos así que non sei si se molestou ou non mais si se fixo así estivo mal. Tentarei sumarme ó cross de Teira, pois coñezo ben o lugar e me daría moita mágoa que o estragasen con mais urbanizacions...

O andar dos Masai

Cando en Septembro foramos a Londres tiven ocasión de probar este calzado no pequeno café-tenda "kimantra" no Camden passage de Islington; mágoa de fotos non feitas de como tentaba atende-las explicacións do dependente que me dicia que os guerreiros masai mantiñan a espalda erguida e a vista no horizontes mentras corrian polo Serengeti e que gracias a esa posición as súas zancadas son mais fisiolóxicas i eficientes.



O certo é que o MBT se autodefine como "o calzado fisiolóxico" e que ten modelos para tódolos usos, inclusive os deportivos; iso si, coa salvedade da competición. Nos días que estivemos en Galway vin bastantes tendas con este calzado á venda (importado dende suiza) e me sorprende moito que non se venda por estes lares.

Probando

Visto o de Padrón decidinme a probar un pouco de "traballo"; para escomenzar estreei a costa da prolongación da Avenida do Bierzo facendo series (450 mts); a verdade é que me custou mais baixar que subir porque o vento metia unha friaxe de demo. Ben, unha pendente continuada dun 7% con boa iluminación nocturna.

Hoxe mandeille uns intrevalos (fartlek) 15-5 a ver como lle sentan á perna...

Maña "proba de conducción" e pasado 'longo'. Hai que seguir preparandose que logo chegan "as 5 de primaveira" (Vig-Bay, Vilagarcia, Ferreirua, Coia e Betanzos).

Deporte por fin...

Tanto tempo de "pertinaz sequia" só podía traer unha choiva torrencial...

E foi esta fin de semana cando se produciu a ansiada estrea deportiva do ano 2007.

Acudín a Padrón empuxado polas moitas gañas que tiña de participar e lembrando que xa o ano pasado quedara sen ir por mor da gripe así que desta volta as gañas empuxaron mais ca o vento e nos achegamos ata a desembocadura do Sar co corazón encollido polo tremendo espectáculo do fermoso monte convertido en pedregal.

Moita animación na zona de saida maila o vendaval, a organización traballou arreo e realizou as probas cunha puntualidade case inusual neste nivel. Grande grupo de Correr en Galicia que "mostrou os galons" como movemento e grupo de apoio ó deporte popular; o 'xefe' estivo a facer fotos así que xa se colgaran por alí.
Eu, a verdade é que cumprin abondo co que desexaba porque o meu non era, en realidade, a proba en sí; senon o dia seguinte e como non tiven molestia nengunha nese "dia dempois" pois me atopo moi satisfeito e ilusionado coa idea de que podo escomenzar a rodar en serio para acadar fondo e participar nas probas que se vaia podendo (non poño nomes para non as 'enmeigar'). Puiden correr, e rematar; podería alegar que me despistei na saida porque fun saudar a un compañeiro do clube de Atletismo 'As Mariñas' de Betanzos que coñecín na Maraton de Donostia e que me estivo a contar como foi que rematou a proba nunha padiola en estado de semishock por mor dunha retención de liquidos no estomago coa conseguinte deshidratación resultado do esforzo... e bueno, eu quedei conmocionado polo tema porque debín pasar polo seu lado cando o atendian e nin me din de conta... Saiuse, se cadra de puido facer de outro xeito pois a zona inmediata á saida era moi complicada; cunha estatua no centro e escalons, paso estreito por unha vella ponte e viraxe brusca con outro escalón. Ó principio custoume coller ritmo e debínme atravesar varias veces a outros participantes polo que pido desculpas. No Qm. 1,5 xa escomencei a senti-los efectos do "ventilador" que tan amablemente se deixaron aceso en Pontecesures polo que fun percurando a un compañeiro de espalda ancha e zancada potente para avanzar. Gracias ó deseño do percorrido puidemos ver de perto as evolucions dos que ian en cabeza nunha loita moi apretada. Xa cara a zona de viraxe pasamos a correr por un carril bici destes novos de cemento liso con pintura que esbaraba lixeiramente e logo había que baixar un dificil terraplen para pasar polo control e volta cara a vila; alí despregamo-la "spinaker" e nos deixamos levar polo vento.

Xa no Qm 4 semellaba que atopara o ritmo e o grupo para face-la proba. Paso por meta (20'30" coido) e, xusto no avituallamento sinto un pinchazo na pranta do pé, como o paseo ten terra e pedras coido que é unha pedra e tento movela golpeando forte o chan; nada, o pinchazo faise mais forte e non podo pisar ben; asi que, no paso pola ponte paro, saco a zapatilla e doulle uns golpes. Non vexo caer nada, paso a man polo pé e tampouco sinto nada así que volto a poñe-la 'zapa' mais o pinchazo segue. Paro outra vez, saco a zapatilla e míroa por dentro; nada, paso a mán polo pé e nada... Desconcertome, entón paso a man polo interior da zapatilla e sinto; unha agulla¡¡¡. Miro a suela por fora e atopo: Claro, saqueina como puiden e berrei: "La P**a bandeira española". Seica a alguén non lle pareceu ben; pois que lle vou facer, si fose outra coido que tamén o diría pois non son eu moi amante dos farrapos que simbolizan. Lanceime con rabia cara adiante ata que o "ventilador" me voltou á realidade, cada un ten o seu sitio e o meu nesta proba estaba xa decidido así que escomencei a centrarme na pisada, na zancada e na sensación de correr e escomencei a disfrutar. Segundo paso polo control de viraxe; saco a "vela" e tento pegarme a un grupeto que ameazaba con pasarme ó sprint. Aturo como podo o ritmo e vou remontando algunha posición. Chegamos 41'36" posto 200 boa sensación. e mellores conversas e compañas a tod@s moita sorte nos proximos compromisos e a ver si nos vemos.

Duatlon de Lalín

Por si non o sabiades eu crieime en Venezuela nas "tripas" dun periodico; 'El Universal' e, de sempre sentín afección por narrar as cousas que via.

Desta volta tiven moita sorte por poder narrar para os sufridos asistentes a proba que oficialmente se denomina "duatlon de Lalín" mais que foi, de feito, un 'triatlon compacto' no que a natación se mezclou coas outras dúas probas. Participación de luxo nesta proba tanto en cantidade como en calidade, organización que loitou denodadamente para que a experiencia prenda e, co apoio das autoridades i empresas locais, poder repetir i estabilizar esta proba no calendario galego; logo xa se verá que mais se pode facer.


Desta volta contouse coa presencia sempre atrainte do Campion do mundo de triatlon, grande deportista e mellor persoa Fco. Xabier Gomez Noya.

Tiveron os deportistas i en xeral todos os que alí estabamos que soportar unha meteoroloxía dantesca que á postre lle disputou o protagonismo a este home pois ó vento da primeira hora da mañan se engadiron, xusto no intre da saida, unha forte chuvia e unha baixada da temperatura que, se fixeron dificil a contemplación da proba, mais dificil llo puxeron ós participantes. O circuito da carreira a pé podería ter sido mais lustroso si o tempo permitise a presencia de público polas rúas da vila mais houbo que se conformar con contemplar o esforzo dos atletas contra un terreo rompepernas e cheo de barro; xa no remate Xabier G.N. chegou en cabeza xunto con Jesus Gomar ó que deixou 'clavado' na saida da proba ciclista sen darlle a posibilidade de coller roda. No paso da 1ª volta pola rotonda do novo concello Gomez Noya levaba xa perto de 4' sobre o segundo clasificado que encabezaba un grupo dunhas 10-12 unidades no que se atopaban os amigos XabiNer i Emilio Montilla; a esa altura a proba femenina xa era cousa de Saleta Castro e Alba Cuba. E alí mesmo puidemos apreciar a dificultade extra que significaba a meteoroloxía para o tramo ciclista por foron varios os deportistas que se deslizaron pola auga acumulada sobre o asfalto.


Na saida do segundo tramo a pé Xabier Gomez Noya seguia cunha vantaxe considerable sobre o segundo clasificado que á sua vez se despegara do grupo cabeceiro que chegou tan apresuradamente que a piques estivo de haber algun accidente.

A victoria do favorito non lle resta, para nada, o seu mérito deportivo e humano i engade mérito a tódolos demais participantes ata o derradeiro pois so "persoas de ferro" enfrontan probas deste calibre e nestas circunstáncias.

Postre

E como non hai bó xantar sen postre tampouco debera haber 'finde deportiva sen el e a elo viñeron os compoñentes do "milqui" da selección española de atletismo facendo un magnífico triplete coa presencia destacada do berciano Sergio Gallardo.

Mantemento

Fun de entroido e conquerin pasalo sen parar demasiado, vai a cousa a modo mais vai. Nadando non me queixo que non afogo nen me fundo. Correndo sego probando as plantillas co resultado de moderado optimismo porque algo sinto mais non como nos días de que rematei Donostia e cedeme en seguida así que haberá que ir probando a dar mais leña.

Non me marco mais obxectivos que participar que tal e como teño o tema laboro-familiar xa vai ser dabondo.

Probando plantilla...

Os ritmos nos que nos movemos cotidianamente ralentízanse tanto cando un non pode facer o que quere que semella que o tempo non está a pasar ou é eterno...

Levaba sen corretear dende o 31 de Decembro e xa me tiña feito a idea de non facelo ata pasa-lo antroido mais fun a visitar a un amigo ortopeda que ten un reto para esta semán vindeira e comentamos a molestia que teño no poplíteo (cara interna da cabeza do peroné) e no pé (base proximal e cara externa do 5º meta) e pregunteille si sabía por eiqui de algúen que me fixese un estudo da pisada. Fíxomo él e me dixo que podía probar cunha plantilla que me "erguese" a a parte distal do 5º meta para que o peroné puidese facer ben o seu apoio...

Bueno, o tema é que ando nelo; claro que moi a modo porque un mes nótase moito. Nestes intres moléstanme tanto as mañiotas como a perna e teño que andar con tino co xemelgo da esquerda que tamén se pon "tenso"...


O que sí tento disfrutar ó máximo é o da patinaxe. Fixenlle outras 2 horas desta volta en León, unha pista moito mais pequena mais con moita menos xente.

Resultame curiosos que a perna non me moleste por isto e SI por ires conducindo ou por estar sentado... elo me fai ter esperanza de que se trate de algo mecánico-postural mais relacionado coa zona do pé ou do nocello que co xoenllo, porque eu estou disposto a volta 'ó coitelo' por correr mais coñezo que esa zona do popliteo é demasido perigosa para arriscarme a consecuencias maiores...

Arco da vella

Dempois da chuvia ven o arco da vella

Después de la lluvia viene el arcoiris.

Resarcimento

Como sempre considerei a vinganza coma un "plato podre" que non gosto de tomar pois mellor falar de resarcirse.

O venres arrouteime e collín peninsula abaixo coa firme intención de patinar e, malia ós múltiples compromisos e desexos, abofé que o conquerin e o disfrutei...

Ainda que non fun quen mellor o pasou...





Outras 3 horas... estas sen caidas nen recaidas.

As ausencias...

Fallar a certas citas doe mais... Eu desta volta sei que perdín unha inmellorabel ocasión polo percorrido e polo motivo.

Celebrouse na pasada semana o primeiro acontecemento organizado pola nova equipa ciclista profesional galega e a fundación ciclismo galego; unha marcha cicloturista pola fermosa terra da costa da morte...Pasando ó pé do pai Pindo e da fervenza do Ezaro.

Coido que para facer calquera dos roteiros propostos me atopaba en condicions pois non deixei á miña loira mais que a semana que estiven na cama polo "meja-catarro".

Outra vez será.

Outro mal inicio

Escomenza 2007 mal para min neste eido deportivo pois ó problema este da perna dereita veuse sumar un catarro que me tivo "encerrado" 3-4 días e que ainda me fai tusir dabondo.

Vou precisar algo mais que unha ollada para resolver este tema pois nestes días de reposo total a fascia do sóleo me seguiu a molestar; a zona externa do hoco popliteo tamén me molestou e vexo que en certas posicions (por exemplo sentado no PC, cruzando as pernas) a molestia xeralízase... Así que terei que buscar quen me estude o tema en porfundidade.

O día 31 fun correr e xa a perna non era a mesma e cheguei á casa co sóleo cargado como cando rematei a marathon.

Como estiven desconectado ata da tele só sei que a Xabier Gomez Noya lle deron o premio de 'ferrolan do ano' e que Emilio Montilla estaba a preparar un triatlon en canarias.

A Nercellada deste ano foi un éxito apoteosico: 15 atletas e unha estrela para da-la saida. Eu coido que nun mes a estrela xa está a trotar e para a primaveira xa estará adestrando.

2006

Si hai un ano pedía eu:

# Seguires disfrutando e aprendendo facendo os deportes que me gustan

# Participar en tódalas probas que poda de tódolos tipos posibles

# Traballar o novo plan que me faga o mister sen agobiarme

# Facer unha maraton en menos de 3 horas

Este ano recibín este agasallo que espero que sexa o remedio que preciso para atallar este contínuo problema nos sóleos.

A ver si co ano novo reconduzo esto non tanto no físico senon no "mental"···

Estrei as 'zapas' na San Silvestre berciana (si, ó cabo fun...) e dende logo non lles notei nada o 25% de aforro de mercalas na rede a mercalas no comercio, o que SI notei é que ainda estou algo "verde" polo menos para 'apretar'.

A festa ben agás polo tempo e porque os cativos non quixeron vir comigo. Correu bastante xente e as rúas estaban moi animadas; gustoume moito voltar a sentir esa emoción que me embarga ó corretear; realmente importame moito isto.

Para este ano que escomenza pido moitos adestramentos de todo tipo e disciplina e poder participar con alegría e bó humor no que se poña por diante.

Ausencia

Desculpade a ausencia de tódolos medios mais o estancamento desta situacion descolocoume un chisco...
Non sei ben de que se trata; só que implica á zona do popliteo e ó corpo do sóleo que se "carga" cando poño todo o peso da perna enrriba dos metatarsos (xusto ó final do impluso correndo).
Ando ás voltas (na piscina e nos pedais) a ver si "mato o mono", mais este non é tal mono se non gorila e non branco precisamente.
tentarei aproveitar para patinar ainda que non sei donde porque aquelo da pista en Ponferrada foi flor dun día e a de León está ó aire libre co que... a ver si podo ir probar esa que puxeron no novo centro comercial de Vigo.

Hala; boa festa a tod@s.

Mal material

Coido que me vou ter que tomar en serio unha verba que sabe a "castigo divino" e que levo peor que unha perna rota: REPOSO.

Polo menos no que a correr respecta; porque semella que non teño rotura de fibras mais si que algo anda mal neses xemelgo que se "tensa" xa non só correndo senón tamén bailando como puiden comprobar onte na "noite mais ceada do ano".

A estas horas non sei si irei a Lugo ainda que sexa só a "pasear ó Kan" ou para trotar...

En fin; os vellos temos que nos coidar.

Donostia e III

Bueno, xa van cáseque dúas semanas; tempo dabondo para deixar "reposar" as sensacions físicas e mentais deste rencontro coa maratón.

O resumo é que o que verdadeiramente fallou no canto dos obxectivos foi terme lesioanado e que o verdadeiramente positivo é que disfrutamos dunha viaxe magnífica e que rematei a proba nun tempo axeitado ás miñas posibilidades.

O traballo reflexado neste calendario...




Foi o que me permitiu desenrolar unha carreira que, ata onde puiden, foi bastante regular e "controlada"; nesta foto de costas xa iniciada a segunda volta cando a perna me escomenzou a mancar e o grupeto no que ia se fraccionou. Ainda andaba por diante das 3 horas.

Todo ese esforzo e traballo tivo froito no intre de chegar á meta...


Supoño que a sensación de decepción inicial foi debida a que rematei bastante ben físicamente; lonxe daqueles agotamentos de hai anos, e sentín que perdera unha ocasión de darlle "matarile" ó tema das tres horas. Agora, coa perspectiva do tempo, vexo que o peor foi rematares mancado o que me impediu acudir á multimediatica media de Ferrol na que participaron moitos dos membros de Correr en Galicia e se apuntaron Oscar Pereiro, Xabier Gomez Noya, Abel Antón e Martin Fiz... Se chego a poder correr gástolle a memoria á cámara facendo "reporter insider". Outra vez será.

Quérolle agradecer a DJMARY do foro de runner's world ás fotos que ilustran este post.

Hoxe ou mañan botarei un trote a ver si esto foi só sobrecarga ou si voltei a romper. Polo demais vou 'tomando contacto' coa auga; que levaba 2 meses sen nadar e nótase moito.

Donostia II

Bueno, fun bastante escueto no comentario anterior por mor da premura de tempo. A verdade é que agora penso que tiven bastante control durante a proba e que por elo a puiden rematar, como se pode ver no gráfico e nos resultados foi a partires do qm. 27 cando a cousa xa non tirou mais e que ainda entre o 34 e o 39 fixen un novo esforzo...
Bueno, que carallo eu quería rematar e rematei e o fixen con bó ánimo, por eso fixen 4:37 no derradeiro qm. porque cando me vín alí dixenme:"non podo entrar na meta arrastrado, teño que chegar como me sinto: FELIZ" mágoa de foto pois xuro que na meta había un fotografo e lle fixen un xesto de alegría.

Como ainda non tiña (e non teño) claro que tipo de lesión teño pois á mañan seguinte fun até a praia a trotar e a mete-las pernas na auga...

Cousa que me veu moi ben pois andiven o resto da mañan pola cidade (iso sí cun espedifen 600) e logo no coche até Ponfe parando en Gazteiz a dar un paseiño e xantar.

Non podo deixar de dicir que esta é unha maraton POPULAR mais ca polo apoio do público ou pola participación, polas marcas. Fixástesvos que ainda facendo un día estupendo e sendo un circuito chan só 7 corredores de 1900 e pico chegaron en menos de 2h 30'? entroques no tramo entre as 3 e as 4 horas entrou o 80% do persoal...

Crónica dunha ocasión frustrada

Bueno, semella que me queixo e pode que así sexa; mais teño que escomenzar dicindo que, deportivamente cumprín un 85% dos meus obxectivos e que o 15% restante se debe a que teño rematado cunha nova rotura de fibras no sóleo dereito que me terá apartado do correr até...

Saimos o venres ás catro a nos enfrontar a unha viaxe moi complicada con forte vento do sul e moita choiva até León; logo o vento seguiu mais xa non chovía. Buscamo-lo hotel e baixamos a cear e a dar unha volta pola zona vella.
O sábado pola mañan collín o coche e baixei ata Ondarreta para facer un trote pequeno, atopei un grupo dunhas 20 persoas de Donostiarrak que facían o mesmo e alí me acoplei... foron moi amables dándome ánimos e pistas para face-la maraton sen complexos.

Logo fomos até Anoeta a recolle-lo dorsal. Supoño que a feira do corredor será mais espectacular en outras citas mais a min esta resultoume interesante. Fixen un estudio da pisada...
A organización derrocha amabilidade coa que suple certa falta de medios, son todos entusiastas do atletismo. Un deles nos dedicou 10' para darnos toda clase de indicacions: Onde aparcar, baixar cara ó estadio, onde ve-la proba, entrada ó estadio, o qué facer dempois etc. etc. volteilles a expresa-lo meu agradecemento pola súa atención.
Resto do día de paseo pola cidade, con evidente dificultade á hora de comer-cear algo de pasta de tal xeito que acabamos comendo de tapas nun restaurante fusión e para cear teria sido mais doado ir a un chinés que ó que fomos. Ás 23h á cama.

O domingo espertei como sempre e me preparei no baño, almorcei moi ben: 3 pezas de froita, zumo e un café con leite cunha tostada de "pan tumaca". Collemo-lo coche e fomos a aparcar a Illumbe, alí botei o radiosalil e comprobei que todo estivese en orde. baixamos cara á saida...

Eran ainda as 8:00, notábase xa o ambiente da carreira mais o tráfico estaba sen cortar, vin a marca do Qm. 41 i escomencei a te-lo "subidón". Marchamos de paseo cara adiante para evitar ver nada mais. Nun pequeno parque perto da saida mais non á vista rematei a preparación botando vaselina en todas esas zoas de roce que coñecemos tan ben, quencín 15' e ás 8:50 me puxen a "Kan-miseta"...



Ó final corrín sen manguitos porque, como lle dixen a un compañeiro que se achegou a nos pedir vaselina: "hoxe non hai excusa, é un día perfecto" e abofé que si o foi. No intre de sair 12º e un día despexado con escaso vento do sul.

Non me coloquei na saida como de costume, preferín adaptarme ó que a organización pretendía de que cada un nos colocásemos segundo ás nosas espectativas... e me coloquei un pouco por diante do "lebrel" das 3:00:00. Tardei 30" en pasar polas alfombras da saida e tiven problemas para avanzar até o qm. 3-4. No remate da volta pequena xa atopara un grupeto de xente que ia para as 3 horas mais que non era tanta como para imposibilita-lo avituallamento. No 1º control (qm 9,6) pasei en 40:30 (4':13") co que confirmei a sensación de 'contención' que tiña, podia ir mais rápido, pero preferín quedar co grupo pois semellaba xente con experiencia.1h:07':38" no 2º (qm. 15,9) fomos mais lentos nese parcial (4':18") co que a media axustouse ó previsto...
mais eu me sentía ben e non quería andar xusto ó final así que arrinquei por "soledades" e tirei un pouco. No 3º control na media maraton pasei en 1h:29':07" cun parcial moi bó de 4':07" e unha media esperanzadora de 4':13". Ia concentrado en non lanzarme i en beber e tomar algo do xel que levaba. Mais, no qm. 24 o sono estivo a piques de irse ó garete pois sentín unha pancada no sóleo dereito; dende ese intre xa non voltei a estira-la zancada e, se chega a ser mais perto do estadio seguramente non tería rematado... Seguín porque podía manter certo ritmo. No qm. 27,9 ia en 1h:58':47" ainda no teórico tempo das 3 horas mais eu xa sabía que VSQN e só pensei en beber e buscar un pasiño soportable acomodando a pisada para que o sóleo non me mancase. O parcial ata o qm 34,2 o dí todo (4':41") mais como fun consciente de que tiña superado o "muro" e iso me animou mentalmente que non no físico; pasei, xa con toda a perna bastante dolorida e algo canso, o qm 39,5 en 2h:52':24" (parcial de 4':32" e media total 4:21) e fixen as 3 horas no qm. 41 (parcial 5:00).
Cheguei en 3:05:32 (media 4:26 derradeiro parcial 4:37) porque xa se sabe que a mente tamén corre.

Non podo seguir polo de agora, buscarei fotos (en especial unha que me fixeron na meta) mais non quero deixar de facer explicito o meu agradecemento a toda a xente que estaba nas rúas animando, ós voluntarios dos postos de aviatuallamento, á xente que fixo a proba en bicicleta e que me animou cando peor e mais solo estaba e á miña compañeira por adicarlle unha mañan da súa vida a esta tolemia miña. A todos: ESKERRIK ASKO.

Maraton

kandpalleiro volta a maraton. Donostia 3:05':34"

ALEA JACTA EST

Onte fixen a derradeira sesión do plan que NON confeccionei mais que veño seguindo dende o día 9 de Septembro con grande fortuna e regularidade. Esta tarde collermo-lo coche cara á "bella easo".

Ainda que o plantexamento real é "a rematar sen mancarme" o certo é que me o pensamento que me ronda é: ¿Serei quen de superar a este home?



Dende logo síntome mellor e me coido mais, teño colmadas as súas espectativas nalguns aspectos, e mais teño unha foto mellor...



Só desexo que o pasemos tan ben como o ano pasado.

San Martiño

Outro ano mais acudin a Ourense para esta carreira fronteiriza entre unha "pura carreira popular" e un 'espectáculo atlético'. Ainda que este ano a piques estiven de non chegar porque a mañan foi Dantesca; cando saín de Valdeorras caía auga en "modo caldeiros" e se formaban uns charcos na estrada que dificultaban enormemente a conducción chegando a facer dúas veces o temido "acuaplaning".

Aparquei, fun polo dorsal e me dirixin á cafetería de costume ainda que non "Kedara" con ningúen alí sabía que pronto ou cedo algún do grupo aparecería. Ás nove e media "abriron os grifos do ceo" e consideramos a posibilidade de correr con bañador, gafas e aletas. Apareceu a mais 'bullangueira' do foro cargada de chips e dorsais e percuramos ó resto. Cada vez me gustan mais estas xuntanzas de xente absolutamente descoñecida que compartimos a adicción de 'corretear' por Galicia (e o mundo enteiro), variopinto grupo en tódolos aspectos (idade, profesión, actitude...) salvo no 'bó rollo'.
Prepareime e acudín a Kedada oficial para a foto de rigor; foto que agardo con impaciencia pois tivemo-la sorte de que Elias Domínguez grande atleta e mellor persoa se achegase por alí. Con isto non se rompe a nosa relación con Pedro Nimo senón que se amplía o círculo de atletas que son referencias inexcusabeis dos populares galegos.

Quencemento escaso sobor de todo falto de estiramento i entrada no 'mogollón' da zona de saida; moitos saudos, e xente de bó humor. Supoño que a melloría do tempo nos fixo ver de xeito diferente o panorama comparado con como se presentaba.

PUM; saida, vexo ó amigo que foi a NY a escasos 10 metros mais xa non consigo achegarme. cruzamo-la ponte e vexo a primeira costa decátome de que saín moi atrás para facer unha San Martiño á altura do ano pasado mais como tamén sei que ando mais lento e que o principal era NON LESIONARSE decidín colle-lo 'paso de kan' e ir tirando...
vou vendo ós quilómetros pasar sempre no 4' "pelao" ou perto (algún quilometro medía mais ca outro); cara ó 7 teño unha pequena crise por mor da costa da avda. da Habana mais conquiro refacerme e mante-lo tipo. No control do 8 vexo unha pañoleta coñecida ali adiante e digome: "¿e que sería isto sen os 'piques'?" e Veña, un pouquechiño mais... Na miña temida costa do quilómetro 9 vexo claro que non vou a acada-lo obxectivo mais sego estirando o zanco para tentar face-los 40'. O esbaroso adoquinado da ponte romana (!!!corredores, miles de anos de historia vos contemplan¡¡¡¡) cáseque me xoga unha mala pasada mais escoito xa o piii, piiii da alfombrilla da meta. Apreto un pouco mais, miro o crono xusto no intre en que marca 00:40:00 e digo MERDA¡¡¡ por que pouco. 40':08" oficial total (39':56" netos). 290 de 2055 chegados e sensación de dar mais (sobor de todo no que respecta á distáncia); estivo ben coma "rodaxe de fogueo" e non me manquei que era a miña obsesión tras unha semana de estranas sensacións Luns e Martes no xoenllo dereito e Xoves e Venres no esquerdo.

Quedan dúas sesions...

Das persoas coas que me atopei na proba quixera facer mención de Honra do señor Rosales.....

que recentemente voltou a rematar con éxito a maraton de NY quedando 2º na súa categoría.

Quero mencionar tamén a dous amigos do Deza que por diversos motivos NON acudiron á proba; por unha banda a Cristian Díaz ó que teño que agradecer a reportaxe fotográfica e por outra ó meu mister e mellor amigo "a frecha nercelleira" que se está a recuperar dunha tórpida lesión que o levou ó coitelo hai uns días: Sei que pronto estarei vendo a túa espalda nalgunha carreira.

Dos amigos do Deza que SI participaron Cristian conqueriu estas fotos...
Se as precisades xa sabedes o meu correo.

Momento Máxico Persoal

Onte recibín un pequeno agasallo adiantado do cumpreanos "oficial".

Foi durante o adestramento no estadio de atletismo "Colomán Trabado" de Ponferrada ó que estou acudindo por mor das sesions da Escola Municipal de Atletismo na que está inscrito o "chispas"...

O escomenzar a sesión estaban os da Ponferradina adestrando no campo de herba e alí estiveron a media hora de quencemento-rodaxe que fixen. Xusto cando entrei na pista para estirar i escomenza-lo traballo vin a un home recollendo eses conos de cores que se empregan para as 'pistas americanas'; era "pichi" Lucas o adestrador do equipo e asaltoume a lembranza.... O primeiro poster do 'meu' celtiña o tiven en 1981 cando este home era o "killer" de Balaidos. Que casualidade, ate ese intre non me lembrara delo e ó telo alí a menos de 5 metros ¡bang! saltou a emoción da memoria.

Iniciei o traballo (intervalos 400-200 facendo os 400 en menos de 1:27) e cando ia pola 4ª repetición vin entrar na pista a un atleta que ata daquela non vira por alí; xa viña de face-lo quencemento e se colocou na recta de meta trotando levemente; eu arrinquei e cando ia polo 200 oin como un "flusss" e, xa sen mirar, apartei á calle 4. O tipo pasou como un AVE. Cando cheguei a meta me dixo "puedes seguir por la 1 que no nos estorbamos"; esa faciana érame coñecida mais non caia eu... trotei os 200 correspondentes e na contrameta arrinquei de novo, e de novo "flussss", apartei e pasou o AVE. Ó cruzalo na meta levandou a man dándome paso para a 'calle 1'. Rematei a serie e por alí andaba un amigo adestrando a uns nenos de tenis que me dixo: "Menudos adelantamientos te mete Sergio Gallardo" e cain. O mais coñecido nestes intres do atletismo berciano, quinto no 1500 nos europeos de gotemburgo estaba TRABALLANDO nas avellentadas pistas da súa cidade. Corrin o resto dos intervalos pola calle 4 sen deixar de ollar a facilidade coa que este home me doblaba en cada volta.

Rematado o planificado me acheguei á zona da pértiga a face-los estiramentos mentres Dani era "introducido" nesta disciplina atlética... Un monitor implusaba a pértiga e outro o impulsaba a él que se deixaba 'voar' entre berros de ledicia; estaba a pasalo en grande e non tivo medo en ningun intre.

Para remate estando nestas: un ollo en Dani dando alaridos do divertido que lle resultaba a carreira e o salto e outro ollo na pista con Sergio Gallardo... Entrou Alex Martinez que viña de facer unha rodaxe por fora das pistas, saudou a todos; incluidos os nenos, estirou e pasou ó campo para facer unhas diagonais.

Foi para min, ser doado de conformar, un momento máxico pois xuntáronse pasado, presente e futuro ó meu redor i eu; coitado, me sentía feliz de ter feito o meu plano e estar en disposición de acudir á miña "cita co destino".

III Media Maraton de Ponferrada

Bueno, xa foi alá. Outra para o saco como dí un amigo...

Voltamos a ter moi escasa participación i é que nesta zona aparte da difusión debe fallar o espíritu deportivo ou é que existe un excesivo ánimo por competir...

No medio de tódolos actos do III maratón do deporte artellouse esta media maratón que contaba con elementos dabondo para acadar unha alta participación: Cronometraxe por chip, gratuidade, cobertura da policía municipal e voluntarios, avituallamentos e dobre carreira (12Km e Media Maratón xuntas...) mais nin por esas; 134 son poucos participantes para unha zona como O Bierzo e unha cidade como Ponferrada, vale que moita xente que fai deporte tiña interés nas outras actividades que se estaban a celebrar neses días mais ainda así...

Día neboento mais non moi frio o que permitiu a cada quen escolle-la vestimenta que mais lle petase. Saida puntual e primeiro quilómetro de "paseo"; tanto, que eiquí me tedes na primeira volta a carón do que resultaría gañador (Alejandro Martinez coa camiseta verde) caseque falando tranquilamente.
Logo escomenzaron as "hostialidades" mais como esta proba foi de dous pasos por meta puidemos ver como ían alá polo quilometro 13 e xa Alejandro marchaba destacado, Chus Alonso ia terceiro e Gus Silvan mais Paulo Baptista disputaban a cuarta praza. Na contra meta pasamos un grupo bastante grande (8 corredores) cun ritmo algo por baixo dos 4'xQm; alí aturei ata o Km. 15 (59:40) mais logo tiven non puiden continuar con eles e deixeime ir un par de Qm a un ritmo mais pausado para logo retomalo xa en solitario chegando á meta en 1:25:11 que non é mal tempo para o que tiña pensado mais alarmoume esa mala sensación referida.

A clasificación non foi mala e logo seguín correndo 20' nos que me sentín mellor... en fin, é hora de decidir e coido que vou decidir... DONOSTIA.

Dous meses

Hoxe fai dous meses que escomencei a adestrar tra-lo "parón Londinense". A verdade é que os resultados poden semellar decepcionantes mais eu estou satisfeito de como foi evolucionando a miña situación. Até o de agora tiña mais en conta o plan para chegar o 'momento forma' que as probas nas que participaba polo que ou non facía descanso previo (caso da pedestre) ou non diminuia os ritmos na semana previa nen axustaba a alimentación (media da via da prata). Participaba como un adetramento mais i estou satisfeito por elo.
Ate onte notei unha evolución moi positiva sobor de todo a semana pasada... Onte os miles non me sairon como eu desexaba mais estiveron dentro dos tempos, o problema foi "as sensacions" que foron malas por mor (supoño) das tensions emocionais i é que neste asunto do deporte coma en todos os factores emocionais influen e non é o mesmo adestrar agardando chegar á casa para recibir un sorriso e dar un paseo que saber que ó chegar haberá que afrontar problemas de difícil solución e consolar á xente que queres dos problemas do inevitable paso do tempo.
Así e todo non desisto de participar en TODO o que me pille perto e non me impida respostar ás miñas obrigas e por elo o Domingo agardo ser da partida da III Media Maraton de Ponferrada.
Este ano faime ilusión pois correrina completa e sabendo ó que vou e non como o ano pasado. O tempo que faga vai ser "pata negra" pois a carreira está homologada e controlada por chip ainda que eu non baixei (ate onte) o ritmo de adestramento pois non predo a esperanza de correr Donosti ou Lisboa.
Dempois do 30 de Novembro (data límite de Lisboa) si que terei que me pregar á realidade e adicarme a nadar ou sair na bici de montaña para "desaturar" a mente de semellante decepción deixando claro que o meu desexo e preocupaci´´on principal é que TODO se solucione do mellor xeito posible.

Pedestre 2006

Bueno, mentres se fai o mantemento dos foros de correr en Galicia colgarei por eiquí as fotos e darei a miña visión da carreira.

Despertoume o mobil ás 7:30; vestínme entre contoneos e voltei a mirar o bolso. Marchei ás 7:45. Collo a autoestrada e avanzo pola cidade que se despereza ate aparcar na zona de Pelamios dentro do "anel" do circuito (erro que paguei logo á hora de marchar. Botei a andar tentando desfacerme do dobre síndrome de abastinencia que tiña: Mañotas do longo adestramento do día anterior e Resaca da voda de había unha horas.

Collo o dorsal (e o chip blanco por si acaso) e vou almorzar ó bar Dakar. Remato ás 9:00; de volta para o coche pegrúntolles ós de championchip si debo correr cos dous chips e dinme que me esqueza dos chips provisionais nas carreiras que cronometren eles. Vou até o tellado do parking de Xoan XXIII mais ainda é cedo.

Volto ó coche; ritual: vaselina, radiosalil, chave, ¿que fago coa cámara?: Corro con ela na mao. Fago o quencemento con Fernando e os outros da Escola Atletismo Deza polo parque do Auditorio de Galicia e cara ás 10 subo de novo ó parking; desta volta sí hai xa xente de correr en Galicia e me presento; hai de todo, dende xente que ven a por marca ate xente que ven de paseo mais todos con moi bó rollo. Ainda que todos tiñan algo pendente: quencer, estirar, ir ó WC, recolle-lo chip, ver a outra xente... conquerimos facer unha boa foto de grupo



Logo todos ás súas posicions de saida; eu escomenzo a senti-lo 'subidon'; canto, berro, saudo a un amigo (sorte o Domingo meu) e··· VEÑA QUE VAI¡¡¡
Escomenzo a facer fotos na saida; como ando ainda emocionado tiro para adiante sen pensar no que queda, fago mais fotos...



Sigo a bó ritmo; contento, feliz de estares alí coa xente do foro...



Xa na saida vella cara a Lugo teño que baixa-lo tren pero manteño as gañas e atopo a Jesus Bernal atleta veteran do Egovarros moi activo ós seus 65 anos e fillo de Julián Bernal; exemplo de lonxevidade atlética; como unha foto me semellou pouco pois lle fixen unha entrevista EN CARREIRA (pode que en breve a borre de eiquí)



Sego baixando o ritmo tentando recuperar... case alcanzo a Elena Naveiro só para preguntarlle polo seu compañeiro; mais ia xa 'oubeando' escuma.



Rúa de San Pedro, recuperando; na porta do camiño moita xente animando; un gustazo. Virxe da Cerca, son adiantado pola chea de xente que sabe compensa-los esforzos. Sego cámara en ristre disparando o que podo. Cara ó parlamento sigo arrastrado, pero con gañas de falar. Ata a praza de Vigo fun adiantado por moita xente, mais da que eu era capaz de adiantar; a partires de alí escomencei a respirar mellor, polo campus reflexionei sobre o tempo que ia facer... no control do estadio de atletismo 30'; 6 mais que o ano pasado. Tal como vou penso que farei 1 hora; precisaba auga e decateime de súpeto que sentía fresco de ires pola sombra co sudado que estaba, Costa do galo; alongo a zancada e me vou mentalizando para o que viña. Por diante do vello HXG atopome ben, a nostalxia non fai mais que darme ánimo e lembrar tantos adestramentos entre a ferradura e o burgo vello saca a forza que me resta.

Na costa arriba escomenzo a adiantar xente animando cara ó que ven, notei o punto de forza do "adestramento" da semana anterior; avituallamento. Teño unha sede desértica e pido unha botella pechada e outra aberta mais danme as dúas abertas, dúchome con unha e bebo a outra xusto antes de escomenza-la costa, berro: AGORA¡¡¡,AGORA¡¡¡ e boto para adiante cos folgos que me quedan, avanzo con confianza, adianto o tipo do carriño e chego arriba algo apurado mais forte. 2Km para meta 44', coido que é imposible chegar en menos de 50' mais decido chegar reventado e facendo fotos (xa as colgarei no foro de CenG) doulle leña todo o que podo pola algalia abaixo; respiro un pouco na praza da universidade.


E volto a saca-la sacha no preguntoiro; o paso polo toural é emocionante con toda esa xente animando.



Rúa do vilar, unha longa ringleira de corredores me retaba a dar mais, chega a curva en platerías, vallas ós lados, un muro de xente, adianto a saltos i emprendo o sprint coa cámara na man...
Meta: 51'50".

Mais crónicas en Correr en Galicia.

Pista

Dempois do feito e pasado o Domingo coidei que esta sería unha semana de "cicatrización" mais o luns seguín con gañas de adestrar e o martes...

Por primeira vez na miña vida adestrei en pista. Vinme un pouco obrigado pois era a única hora con luz na que tiña ós rapaces 'a cuberto' así que o levei a él a actividade de atletismo e fixen 30' de rodaxe progresivo de quecemento por fora da pista, logo estirei e entrei. Trátase dunha pista algo vella, xa con charcos polo desgaste nalguhas zonas e o paso dos futbolistas (a Ponferradina adestra ás veces alí) cos tacos. Estaba eu só e dábame un pouco de corte porque é visible dende moitas partes da cidade e mira que normalmente non lle dou importáncia mais nesto cortoume un pouco; bueno, que fixen 2 X 4X400 e non me manquei; os tempos non foron nin bós nen malos (entre 1'21" e 1'27") e ainda tiven tempo de facer outra tanda mais pois dende que rematei pasei 15' rodando ata que voltou o rapaz e liscamos.

Bueno, que é outra experiencia e outra opción para adestrar ainda que de noite non vale para moito pois hai moi pouca luz.

Aprendendo a sufrir

Onte participei na II subida ó morredero e ainda que a media da proba sexa superultrapasteleira só podo dicir que estou moi contento de ter rematado e de facelo en 2H e 22'.

Para o día que estaba a cousa non saiu nada mal, non...

Pola mañan vencín o medo que me atenazaba e viñen ate Ponferrada a me cambiar, achegueime á saida andando molesto por me mollar;!!!mal sabía eu o que me agardaba¡¡¡.

Coñecín a JazzWilly.

Fixemos uns estiramentos...


E hala: !!!AL TURRÓN¡¡¡ (notase que gusto de "humor amarillo")

Recoñezo que saín con medo; non aproveitei os 3 primeiros Km. para correr se non para quentar e fun buscando "referencias humanas" que coñeceran o desafio e me axudaran con el...

Na primeira pendente brutal coidei que debía axeita-lo paso mais non parar de correr ainda que fose a "velocidade absurda"; fíxose duro, mais fíxose, na dobre curva ainda puiden ver a bastánte xente e as luces da cabeza da carreira.
Primeiro avituallamento, collo auga e como unha barriña das que levo no cinto; coido que foi a clave da carreira; beber en tódolos postos ainda que semellaba non ter sede e coa que estaba a caer tampouco deberia estar a suar excesivamente.

Chego ó chan-baixada de antes do Km. 10 (1h. 01') e estiro un pouco a zancada para descansar mais 'controlando' que ainda queda moito... Cando o aire escomenzou a soprar subín os manguitos un pouco; foi outro acerto levalos pois permitíronme mellora-la termoregulación. En San Cristobal novo avituallamento con auga e un gel deses calóricos que gardei para mais adiante; ó sairmos do pobo cambia a chuvia a modo "caldeiros" con refachos de vento modo "de carallo" que me impoñen correr encollido (si, ainda podo ser mais baixiño) o brutal repeito ate o cruce de Bouzas, a partires do cal o vento ia e viña segundo as voltas da estrada chegando ó punto de temer da-la volta da seguinte curva.

Troquei as miñas zapatillas por barcazas para navegar polo rio da estrada e acelerei na baixada cara ó mirador de Santiago de Peñalba (2h 00) mentras ollaba con temor ós tres terroríficos quilómetros de subida até a néboa na que se escondía o alto... Co vento ululando e a chuvia e o pedrisco dalle que te pego escomencei a subir pensando só que o tiña ó alcance da man e que podía seguir sen parar porque non tiña molestias importántes.

Ainda tiven forzas para apretar un pouco cara ó final... 2H.22' non é unha media espeluznante mais rematei este desafio e por elo estou contento, por elo e porque semella non terme perxudicado.

Seguinte obxectivo: A Boda e a Reboda.

Alija del infantado - La Bañeza

Por fin puiden cumplir un paso da preparación que tiña deseñado...ainda non sei ben con que obxectivo.


Fun facer un adestramento "real" a La Bañeza mais coa esperanza de facer unha marca algo mellor que a acadada. Bueno, vai o resumo.

.

A meseta recibiunos cun amencer vermello, mais frio.

Fumos directamente até Alija ainda que a organización puña autobuses, recollimo-lo dorsal e pagamo-los 4 € da inscripción (con dereito ó xantar de paella). Había bastante mais xente da que eu agardaba pois tamén se celebraba unha andaina (ogalla que este modelo se extenda) popular.

No quencemento atopei á xente de Ponferrada e alguns amigos do clube Pato Blanco de Celanova que tamén interveñen en Correr en Galicia. O frio ia marchando segundo saía o sol...
Alija é unha vella vila do páramo leones que viviu días mellores dos que conserva pequenos tesouros que falan da dureza da vida neste ermo territorio e dos traballos agrícolas.

Saímos con 15' de retraso para darlle algo mais de marxe á xente da andaina; como me sinto ben e me quero probar vou tirando por baixo dos 4'/Km. até o 10 no que a lixeira mais contínua subida me pasa unha factura que non agardo e decido baixar un pouco o tren... Vou rosmando sobre a falla de forza, certas molestias das costas e os adiantamentos que imos facendo á xente da andaina que non para de animar e os coches que non paran de molestar (outra volta o tráfico non está totalmente cortado) e tentando beber nos avituallamentos (cada 4 km. iso si, só líquido)

No Km. 17 no que hai un autético repeito (curto); curiosamente con este troco de ritmo 'revivo' e volto a tomar tren; xusto ó cruzarmos ó lado do circuito de motocross arrinca unha baixada bastánte pronunciada que nos leva até a meta na moi tradicional praza maior de La Bañeza: 1h:27':27". Recollo os pintorescos agasallos (Camiseta de rigor mais unha bolsa de lentellas -típicas da zona-, unha cunca de barro e unha culler de madeira); saudo ós amigos que xa chegaron e lisco.

Coidaba poder facer 1:25' mais non tiven forzas ou mais ben non tiven ritmo porque ó chegar non me sentín canso e, de feito, seguin o plano para o día como se tal cousa. Iso si, dempois dunha estupenda DUCHA CONXELADA no pavillón de deportes.