Bueno, contara mal e fun 23 de 75. O tempo o xa referido 2:14':16".
A continuación alguhas imaxes do album web da organización.
Esta é da saida. Moi serio...(o medo é libre)
Esta no grupo no que me acoplei ata a primeira subida...
Esta tras rematar esa primeira subida; fixádevos que fermosura de vista cara o centro da depresión berciana...
Estas dúas coa derradeira botella de auga cara a subida final...
Blog específico para ás miñas actividades de exercicio e ó deporte en xeral
31 oct 2007
29 oct 2007
Sair a por todas e...
Chegar e gracias.
Voltei a face-lo cabra e tirei monte arriba con outros 83 compañeir@s; enfrontamo-lo desafío dos 1300 metros de desnivel en 24 Qm dende Ponferrada ata o alto do morredero cun perfil que, debido ás súas variacions, esixe unha concentración especial...
A meteoroloxía non tiña nada que ver coa do ano pasado; día completamente despexado e fresco; 10º marcaba o termómetro de Puente Boeza cando pasamos ó seu carón.
Desta volta non me valía dicir que "é a primeira vez" nen aludir á meteoroloxía adversa para sair conservador ó principio así que, ainda sen estar no mesmo estado de forma que o ano pasado, tirei dende o principio e fixen ata o pé de Salas nun grupo de xente coñecida a unha media de 4'/qm.
Naquela primeira pendente tracei o ritmo a levar nas costas fortes; outra volta ia tentar chegar sen parar mais tampouco me podía permitir rebentar nunha costa polo medio da proba.
Pouco ou nada de atención lle prestei ó detalle de se ia diante ou detrás ou se ia en tal ou cal posto; concentreime no paso, en beber, en tomar os sobres de xel nos momentos oportunos i en por e quitar os manguitos segundo a sensación térmica. Viñeronme ben, cando non os precisaba postos dobrábaos e os levaba no borde do pantalón e os empregaba para seca-la suor.
Na recta de San Cristobal tentei por primeira vez meter algo mais de velocidade e, ó paso pola ermida, comparei o tempo co do ano anterior... non ia mal, non. Iso animoume e decidin apertarme un pouco nas rampas de Bouzas.
Cando a costa aminorou non sabía ben a que carta quedarme; se tentar recuperar un pouco ata a seguinte subida ou si tentar manter ritmo e confiar nun derradeiro sobre de xel e aperta-los dentes no tramo final. Tirei empuxado pola "sensación San Sebastián" de ter unha ocasión única de facer unha boa marca ainda que non estivese tan preparado como desexaba.
Na baixadiña cara ó mirador de Peñalba estirei a zancada e corrin de tal xeito que sentín frio nos brazos;no mirador ollei o reloxio (1:50') e pensei que podía facer marca persoal só faltaban 4 Qm.... o troco ó voltar a subir foi brutal, nun primeiro intre armeime de paciencia tentei un paso 'sabroson' ahi tomaronme estas fotos...
Ia eu 'cantando' no meu caletre un "remake" do tema 'Sementeira' de Fuxan os Ventos.
"Rebentar, rebentarei;
Toliño debo de estar,
mais mentres as pernas podan vou subindo
e sei que vou chegar..."
Logo xa me "rompín" e seguín subindo mais a forza de bracear que polo impulso das pernas...
Os intres finais dende o cruce cara a estación ata a meta foron reconfortantes mercede á compañía de Jorge a quen lle teño que agradecer o xesto. Cheguei con 2:14':16" Mellorando 8' a marca do ano anterior mais en virtude do clima que do estado de forma. Non estou insatisfeito porque esta tolería xa é un exito rematala. Da clasificación aínda non sei nada; mais contando polas fotos coido que fixen 24 dos 84.
Polo demais; vitoria e record de Roberto Jimenez un rapaz de Avila que sorprendeu a un Chus Alonso que saira valentemente a pola marca e se atopou cun rival inesperado; malia todo Chus mellorou tamén rexistro do ano pasado e terá que voltar a tentalo para inscribi-lo seu nome no palmarés da proba. Dos amigos Miguel quedou 3º na súa categoría.
Da organización nada que reprochar...A camiseta técnica desta edición é unha pasada (a podedes ver nas fotos, a levo por baixo da Kan-miseta) e porque a instalación da estación mellorou o posible e polo menos hai luz e un sitio pechado para se mudar. O xantar post-carreira ten un toque 'familiar' agradable; A ver si para o ano se anima mais xente.
Voltei a face-lo cabra e tirei monte arriba con outros 83 compañeir@s; enfrontamo-lo desafío dos 1300 metros de desnivel en 24 Qm dende Ponferrada ata o alto do morredero cun perfil que, debido ás súas variacions, esixe unha concentración especial...
A meteoroloxía non tiña nada que ver coa do ano pasado; día completamente despexado e fresco; 10º marcaba o termómetro de Puente Boeza cando pasamos ó seu carón.
Desta volta non me valía dicir que "é a primeira vez" nen aludir á meteoroloxía adversa para sair conservador ó principio así que, ainda sen estar no mesmo estado de forma que o ano pasado, tirei dende o principio e fixen ata o pé de Salas nun grupo de xente coñecida a unha media de 4'/qm.
Naquela primeira pendente tracei o ritmo a levar nas costas fortes; outra volta ia tentar chegar sen parar mais tampouco me podía permitir rebentar nunha costa polo medio da proba.
Pouco ou nada de atención lle prestei ó detalle de se ia diante ou detrás ou se ia en tal ou cal posto; concentreime no paso, en beber, en tomar os sobres de xel nos momentos oportunos i en por e quitar os manguitos segundo a sensación térmica. Viñeronme ben, cando non os precisaba postos dobrábaos e os levaba no borde do pantalón e os empregaba para seca-la suor.
Na recta de San Cristobal tentei por primeira vez meter algo mais de velocidade e, ó paso pola ermida, comparei o tempo co do ano anterior... non ia mal, non. Iso animoume e decidin apertarme un pouco nas rampas de Bouzas.
Cando a costa aminorou non sabía ben a que carta quedarme; se tentar recuperar un pouco ata a seguinte subida ou si tentar manter ritmo e confiar nun derradeiro sobre de xel e aperta-los dentes no tramo final. Tirei empuxado pola "sensación San Sebastián" de ter unha ocasión única de facer unha boa marca ainda que non estivese tan preparado como desexaba.
Na baixadiña cara ó mirador de Peñalba estirei a zancada e corrin de tal xeito que sentín frio nos brazos;no mirador ollei o reloxio (1:50') e pensei que podía facer marca persoal só faltaban 4 Qm.... o troco ó voltar a subir foi brutal, nun primeiro intre armeime de paciencia tentei un paso 'sabroson' ahi tomaronme estas fotos...
Ia eu 'cantando' no meu caletre un "remake" do tema 'Sementeira' de Fuxan os Ventos.
"Rebentar, rebentarei;
Toliño debo de estar,
mais mentres as pernas podan vou subindo
e sei que vou chegar..."
Logo xa me "rompín" e seguín subindo mais a forza de bracear que polo impulso das pernas...
Os intres finais dende o cruce cara a estación ata a meta foron reconfortantes mercede á compañía de Jorge a quen lle teño que agradecer o xesto. Cheguei con 2:14':16" Mellorando 8' a marca do ano anterior mais en virtude do clima que do estado de forma. Non estou insatisfeito porque esta tolería xa é un exito rematala. Da clasificación aínda non sei nada; mais contando polas fotos coido que fixen 24 dos 84.
Polo demais; vitoria e record de Roberto Jimenez un rapaz de Avila que sorprendeu a un Chus Alonso que saira valentemente a pola marca e se atopou cun rival inesperado; malia todo Chus mellorou tamén rexistro do ano pasado e terá que voltar a tentalo para inscribi-lo seu nome no palmarés da proba. Dos amigos Miguel quedou 3º na súa categoría.
Da organización nada que reprochar...A camiseta técnica desta edición é unha pasada (a podedes ver nas fotos, a levo por baixo da Kan-miseta) e porque a instalación da estación mellorou o posible e polo menos hai luz e un sitio pechado para se mudar. O xantar post-carreira ten un toque 'familiar' agradable; A ver si para o ano se anima mais xente.
18 oct 2007
Susto e disgusto
O pasado domingo fun face-lo roteiro de costas con toda a "impedimenta" propia dun adestramento longo: Auga, mobil, Pulsometro e ansiedade...
Tras face-la terrorifica subida de Molinaseca cara a Lombillo, baixar á estrada e voltar a subir por Salas xa tiña eu a mente nas series da semana cando, voltando a baixar de Lombillo, me escomenzou unha dor tremenda no xoenllo esquerdo; algo así como si me serraran a perna ou ma estivese a morder un animal... Baixei o ritmo ata case ir andando dobrei e redobrei o xoenllo mais 'aquelo' seguia alí doendo con forza cando apoiaba para frear. Xa no terreo chan seguín trotando coa dor algo menos intensa que non me permitía alongar a zancada e correndo ó "estilo Rosa" cheguei á casa desesperado.
Na casa non me molestou mais e pola tarde saimos a pasear sen que tivese eu a menor molestia. O Luns collín a bici decidido a "romper ou rachar" mais o certo é que non me deu nengunha molestia e vin que agora escomenzo a estar algo en forma nas dúas rodas. O Martes fun ó traballo correndo; sain con medo, pero cheguei sen atrancos a un ritmo normal e subin as escaleiras forte para darlle ocasión de mostra-la faciana ó problema mais nada de nada. Onte sain novamente na bici e fixen a mellor media do ano e case sen cansarme...
Agora só teño o disgusto destes 2 ou 4 días sen adestrar... Misterios dos meniscos.
Tras face-la terrorifica subida de Molinaseca cara a Lombillo, baixar á estrada e voltar a subir por Salas xa tiña eu a mente nas series da semana cando, voltando a baixar de Lombillo, me escomenzou unha dor tremenda no xoenllo esquerdo; algo así como si me serraran a perna ou ma estivese a morder un animal... Baixei o ritmo ata case ir andando dobrei e redobrei o xoenllo mais 'aquelo' seguia alí doendo con forza cando apoiaba para frear. Xa no terreo chan seguín trotando coa dor algo menos intensa que non me permitía alongar a zancada e correndo ó "estilo Rosa" cheguei á casa desesperado.
Na casa non me molestou mais e pola tarde saimos a pasear sen que tivese eu a menor molestia. O Luns collín a bici decidido a "romper ou rachar" mais o certo é que non me deu nengunha molestia e vin que agora escomenzo a estar algo en forma nas dúas rodas. O Martes fun ó traballo correndo; sain con medo, pero cheguei sen atrancos a un ritmo normal e subin as escaleiras forte para darlle ocasión de mostra-la faciana ó problema mais nada de nada. Onte sain novamente na bici e fixen a mellor media do ano e case sen cansarme...
Agora só teño o disgusto destes 2 ou 4 días sen adestrar... Misterios dos meniscos.
10 oct 2007
A volta da Volta.
Pensastes que non ia comentar ren delo porque me foi mal?, que pouco me coñecedes.
O sábado fíxose unha versión "express" da vella VOLTA CICLISTA POPULAR Á COMARCA DO DEZA. Acudimos antiguos organizadores e gañadores de pasadas edicions e saiva nova que está a demostrar o seu poder nesas competicions polo pais adiante.
Fixemos un dos percorridos que, pola súa configuración, menos adoitamos naqueles tempos mais que lle dan moita "caña" a quen teña ambición para ir adiante.
Eiqui estamos ós da partida, ainda que non todos os que somos porque eu botei en falla a moita xente; escomenzando polos que xa non poden estar de ningún xeito e seguindo polos meus 'alters ego' na organización da carreira. Saimos moi amodiño para que o vello apreciase o agasallo e logo as cousas foron como teñen que ser e subindo cara ó Carrio desatouse unha pequena escaramuza que non rematou ata As Cruces. Alí se fixo un alto por "doble pinchazo" e logo seguimos baixando pola vella estrada cara a Merza unha das poucas que segue como hai 15 anos. Nese tramo xa me tiven que resignar a que, ese día, non podería seguir na bici. Tumbeime nun prado ó son dos paxaros e agardei polo "coche escoba".
Voltando para casa seguindolle o rastro atopei ó grupo no momento culminante xa rematada a subida ata A Goleta o trio deste vídeo se vixiaba cara o derradeiro ataque... a ver quen comenta o final.
4 oct 2007
Cargando
Dempois de voltar a probar en Guititiz que as pernas non me fallan estou iniciando a "sesión de carga" para ???. Supoño que non pasarei dunha media maratón e mais tendo en conta que sego a face-las tres actividades malia a "fractura de cadeira" que padeceu a miña bici nesta pasada seman.
Tamén no plano "para-deportivo" levamos unha boa 'sesión de carga', moito mais ilusionante do que os resultados individuais me producen pois o obxectivo de fomenta-la participación estase engadindo ó de informar sobor de tódalas probas populares do país e arredores.
Aló imos novamente coa vista na liña do horizonte e un sorriso.
Tamén no plano "para-deportivo" levamos unha boa 'sesión de carga', moito mais ilusionante do que os resultados individuais me producen pois o obxectivo de fomenta-la participación estase engadindo ó de informar sobor de tódalas probas populares do país e arredores.
Aló imos novamente coa vista na liña do horizonte e un sorriso.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)