Chegar e gracias.
Voltei a face-lo cabra e tirei monte arriba con outros 83 compañeir@s; enfrontamo-lo desafío dos 1300 metros de desnivel en 24 Qm dende Ponferrada ata o alto do morredero cun perfil que, debido ás súas variacions, esixe unha concentración especial...
![](https://lh3.googleusercontent.com/blogger_img_proxy/AEn0k_varVrcOCJ1jMVXT6JmSO6BkMbfZU9uOJdaPJhQ9QK16fDLfxVTShA20CCAYa8c2DFSId6EY38dRV8i0uCLwpedWnnSRQO_zMgMREN94oS99gqNPA=s0-d)
A meteoroloxía non tiña
nada que ver coa do ano pasado; día completamente despexado e fresco; 10º marcaba o termómetro de Puente Boeza cando pasamos ó seu carón.
Desta volta non me valía dicir que "é a primeira vez" nen aludir á meteoroloxía adversa para sair conservador ó principio así que, ainda sen estar no mesmo estado de forma que o ano pasado, tirei dende o principio e fixen ata o pé de Salas nun grupo de xente coñecida a unha media de 4'/qm.
![](https://lh3.googleusercontent.com/blogger_img_proxy/AEn0k_vIwYDfw_EtK15rKbmvPKrZNY5wfVmkCdc-K2X3amdMpdRoVP53NtWoOfJbIojXiXHDi5ZKYSMtYK__0eDGB3RjOn0BCBwwyxB9JaP5G3pBR5NkjPX0Yy2RDq5-CeQEGPLNC9C9J4idtMYZiw=s0-d)
Naquela primeira pendente tracei o ritmo a levar nas costas fortes; outra volta ia tentar chegar sen parar mais tampouco me podía permitir rebentar nunha costa polo medio da proba.
Pouco ou nada de atención lle prestei ó detalle de se ia diante ou detrás ou se ia en tal ou cal posto; concentreime no paso, en beber, en tomar os sobres de xel nos momentos oportunos i en por e quitar os manguitos segundo a sensación térmica. Viñeronme ben, cando non os precisaba postos dobrábaos e os levaba no borde do pantalón e os empregaba para seca-la suor.
Na recta de San Cristobal tentei por primeira vez meter algo mais de velocidade e, ó paso pola ermida, comparei o tempo co do ano anterior... non ia mal, non. Iso animoume e decidin apertarme un pouco nas rampas de Bouzas.
Cando a costa aminorou non sabía ben a que carta quedarme; se tentar recuperar un pouco ata a seguinte subida ou si tentar manter ritmo e confiar nun derradeiro sobre de xel e aperta-los dentes no tramo final. Tirei empuxado pola "
sensación San Sebastián" de ter unha ocasión única de facer unha boa marca ainda que non estivese tan preparado como desexaba.
Na baixadiña cara ó mirador de Peñalba estirei a zancada e corrin de tal xeito que sentín frio nos brazos;no mirador ollei o reloxio (1:50') e pensei que podía facer marca persoal só faltaban 4 Qm.... o troco ó voltar a subir foi brutal, nun primeiro intre armeime de paciencia tentei un paso 'sabroson' ahi tomaronme estas fotos...
![](http://bp0.blogger.com/_LSShbWBKQEE/RyYE1_Uhb4I/AAAAAAAAALI/88sXMhza27k/s0-d/subidamorredero1.jpg)
![](http://bp1.blogger.com/_LSShbWBKQEE/RyYE2PUhb5I/AAAAAAAAALQ/UxprP99hzfo/s0-d/Subidamorredero.jpg)
Ia eu 'cantando' no meu caletre un "remake" do tema 'Sementeira' de Fuxan os Ventos.
"
Rebentar, rebentarei;
Toliño debo de estar,
mais mentres as pernas podan vou subindo
e sei que vou chegar..."
Logo xa me "rompín" e seguín subindo mais a forza de bracear que polo impulso das pernas...
![](https://lh3.googleusercontent.com/blogger_img_proxy/AEn0k_uvLDT4GK40yZbBGIohTHJMG7LomjUMD2dupWuP2oX3BjnKtiaGdC9_xPS0la0PKxsf-8lhxVCgaEqzNWM1gmmjawIRK-TZRQ47WaQoJLhriZa4pHQ-GSNvAT4JO3V6nyWAz4-E5ynGaTzoXw=s0-d)
Os intres finais dende o cruce cara a estación ata a meta foron reconfortantes mercede á compañía de Jorge a quen lle teño que agradecer o xesto. Cheguei con 2:14':16" Mellorando 8' a marca do ano anterior mais en virtude do clima que do estado de forma. Non estou insatisfeito porque esta tolería xa é un exito rematala. Da clasificación aínda non sei nada; mais contando polas fotos coido que fixen 24 dos 84.
Polo demais;
vitoria e record de Roberto Jimenez un rapaz de Avila que sorprendeu a un Chus Alonso que saira valentemente a pola marca e se atopou cun rival inesperado; malia todo Chus mellorou tamén rexistro do ano pasado e terá que voltar a tentalo para inscribi-lo seu nome no palmarés da proba. Dos amigos Miguel quedou 3º na súa categoría.
Da organización nada que reprochar...A camiseta técnica desta edición é unha pasada (a podedes ver nas fotos, a levo por baixo da
Kan-miseta) e porque a instalación da estación mellorou o posible e polo menos hai luz e un sitio pechado para se mudar. O xantar post-carreira ten un toque 'familiar' agradable; A ver si para o ano se anima mais xente.