19 ago 2008

¿Tristura, Decepción?... Londres 2012

Ás 3:50' sonou o despertador, evacuei e puxen a tele...(55 pulsacions por minuto) Os chovinistas e triunfalistas comentarios do locutor non conquerían retirar a miña atención do que estaba a acontecer (90 pulsacions por minuto). Javier Gomez Noya e Ivan Raña cumplian as espectativas e ian no grupo de cabeza sen aparentes apuros. A bicicleta non foi o sector dos 'ataques tolos' e o control do grupo foi doado (100 pulsacions por minuto). Escomenza o sector de carreira; Javier sae en cabeza e pronto pon o ritmo do grupo mais iso, un grupo...(110 pulsacions por minuto). Na segunda volta Ivan Raña fai un ataque de longo e colle uns metros de distancia, semella 'táctica' para que logo Javier o enganche deixando ó resto atrás (125 pulsacions por minuto) mais é o grupo ó completo o que acaba por capturar a Iván e un mal presentimento me asalta...(120 pulsacions por minuto) Escomenza a derradeira volta, Javier leva a man ó constado; mantén a cabeza do grupo mais semella moi compacto, non unha ringleira como se formaría si houbera un ritmo 'de ataque' dos que Javier sabe por (130 pulsacions por minuto). A falla de un kilómetro ata o narrador se decata de que a cousa non vai ben... A falla de 400 metros hai un ataque que xa pon en claro que Javier non vai poder gañar, o seu rostro é un rictus de ¿molestia, rabia? (135 pulsacions por minuto)... hai un intre no que semella que pode quedar terceiro mais o sprint dos rivais é verdadeiramente poderoso e Javier acaba por ceder e, o nunca visto, nada mais pasar a liña (xusto cos dous pes diante dela) para e dóbrase colléndose as coxas e tentando tomar alento; aínda tarda un anaco en poder da-la noraboa ós rivais, está destrozado físicamente e vexo claro que algo pasou que mermou a súa capacidade. Iván conseguiu aguantar o quinto e, incluso, recurtou diferencia con Javier no tramo final co seu mellor sprint.

Pode que o resultado decepcione á xente do COE, ou á casa real, que seica mide moito os "seus esforzos". A min pareceume óptimo; vin a dous deportistas que xa teñen demostrado dabondo a súa valía participar coa máxima concentración i esforzo nunha proba única, unha ocasión cuatrienal que se brinda de entrar por unha porta dourada nos renglons dunha historia, a deportiva, que se escribe coas victorias e os sinsabores mais tamén coa entrega total e o compromiso.

Lamento mais o resultado de Ivan pois presupoño que será a derradeira ocasión para el nuns xogos de olimpiada ainda que no circuito profesional aínda ten moito, moitísimo que dicir.
A Javier augúrolle mais oportunidades para que o seu nome entre nese libro das victorias olímpicas como xa está no do circuito profesional onde ten certificado con sobresainte a súa valía como atleta; a súa valía como persona a coñecemos, por fortuna tódoslos días e sabemos que sairá desta como saiu de complots e outras herbas que se puxeron no seu camiño.

2 comentarios:

MAKY dijo...

HOLA XOSE MANUEL, A MI TAMBIEN SE ME SUBIERON LAS PULSACIONES VIENDO A ESAS 2 MAKINAS EN ACCIÓN ( RAÑA Y NOYA ), YO CREO QUE LO DIERON TODO , PERO AL FINAL NO PUDO SER,EL DEPORTE AVECES ES ASI DE CABRÓN, YO LO VÍ EN TVE. Y LA VERDAD QUE EL COMENTARISTA DE PENA.
UN SALUDO DE MAKY.

Anónimo dijo...

Estou totalmente de acordo coas túas apreciacións. Tanto Raña como Gómez Noya, son dous deportistas e sobre todo dúas persoas excepcionais. É un miragre ter en Galicia e en España a dous deportistas deste calibre e deste nivel.

Non hai fracaso. Só fracasa o que non o intenta. Eles puxérono todo, polo tanto poden estar orgullosos de sí mesmos y nós deles.

Un saúdo.