6 nov 2009

Susto, disgusto e agonía.

Dende o Martes estou algo acatarrado; xa o debía estar o Luns por iso non tiven gañas de ir adestrar (ademaís de que faría o 3º día seguido e iso non o fago nin cando estou en 'período de carga'); pero a miña compañeira que me coñece mellor que ningúen me sentenciou: "Tí o que tés é que estás acojonado".

O Mércores fun correr para tentar despexa-lo catarro esquecendo o DEMOSTRADO sobre as lesions musculares e as infeccions... Trotei uns 4 km a 4'15" e me topei moito mais despexado do que pensaba así que decidín seguir con plan e facer 5 series de 1000; fixen a 1ª en 3'58" sen forzar pero na 2ª...

Sentín un picadelo de nada no xemelgo esquerdo...aínda cheguei ós 550 mts (2'25"), pero alí os nervios e a prudencia me fixeron parar. Notaba certa tensión e un mínimo pinchazo nas cicatrices das roturas anteriores e me viñen abaixo.

Voltei á casa coa testa gacha e pasei así ese día.. o xoves pola mañan fun ó curro e só notaba a tensión na perna, pero pensei con razón que iso así non aturaba unha maratón; se aínda fosen 10 km... bueno, subin e baixei escaleiras coa sensación extrana de pasar de ter as mellores opcions de baixar das 3h que podería desexar a ter as maiores opcions de vivi-lo meu primeiro abandono nunha maratón...

Decidinme a ir ós fisios; por sorte tiña un coñecido que me explorou e a cousa foi moitísimo mellor do que pensaba pois a mandadela é mínima e cedeu algo cunha presión. Púxome un Kinesotape e me dixo que probase a andar con él. A sensación desapareceu (Ou só estaba no meu caletre?) e pasei unha mellor tarde e fun nadar; do catarro, vou mellor malía a estar seco como unha pasa (cousa que tamén é propicia ás lesions musculares).

Hoxe volto a facer outro, a ver si teño sorte e me atura até a Maratón, tamén pensei nos calcetins eses que protexen os xemelgos...a ver

No hay comentarios: